Marlies is 47 jaar, getrouwd met Arie. Samen hebben ze een samengesteld gezin. Arie heeft twee zoons en Marlies twee dochters en een zoon. Vechtend tegen kanker verloor Marlies anderhalf jaar geleden haar zoon Pim. Ondanks de vele tegenslagen in haar leven vindt ze het leven nog steeds meer dan de moeite waard en haalt ze alles eruit wat erin zit. Marlies heeft een aantal coachingsgesprekken gevolgd bij JE BENT MEER. Die hebben haar geholpen in het rouwproces.

Moederdag

Mijn kinderen zijn nou niet de meest attente kinderen. Maarja, welke kinderen wel? Waar wij als moeders onze kinderen appjes sturen met: Succes lieverd deze spannende dag of goed gedaan, ben trots op je! Is wat wij doen vanzelfsprekend en zijn dit soort appjes van de kant van de kinderen een zeldzaamheid. Een stukje egoïsme is iets wat bij het kindzijn hoort.

Ik heb Moederdag altijd belangrijk gevonden. Mijn kinderen waren vanaf de geboorte heel makkelijk. Geen enge ziektes, aandoeningen of gebreken. Ze zagen er schattig uit, luisterden, speelden lief, lusten de meeste dingen.. Eigenlijk geen klagen. Maar.. ik heb wel negen maanden met ze rond gesjouwd in mijn buik. Eruit geperst door een gat waarvan ik vantevoren niet van had verwacht dat daar een kind doorheen past. Ik ben minder gaan werken. Heb mijn carrière voorlopig op hold gezet. Kreeg rugklachten van het dragen van een kind op m’n ene heup en een boodschappentas aan m’n andere arm. Heb slapeloze nachten doorgemaakt. Eerst omdat ze in hun bed lagen te brullen en later omdat ik in bed lag te wachten tot ze thuis kwamen. Als kind heb je daar geen weet van en dat is maar goed ook, anders zou de mensheid snel uitsterven omdat niemand meer aan kinderen durft te beginnen.

Ik kan mij nog een vreselijke Moederdag herinneren. Ik was al gescheiden en de kinderen waren in het weekend meestal bij hun vader. Na de scheiding hebben we als ouders gelukkig een normale relatie kunnen behouden. Maar ik was wel in een kwetsbare periode waar ik het best spannend vond om volledig op mezelf te worden teruggeworpen. Ik wilde het vooral allemaal heel erg goed doen, waarvan ik nu weet dat je vooral niet iets heel graag erg goed moet willen doen, want dan wordt je alleen maar teleurgesteld. Evenals de kinderen is hun vader niet de meest attente persoon. Zo zal hij niet bedenken dat het misschien wel leuk is als de kinderen iets doen voor Moederdag. Dus op die zaterdagavond bel ik of de kinderen de volgende dag nog voor Moederdag langs komen. Ze zouden inderdaad die zondag langskomen. In de loop van de ochtend komen ze met een gezicht van, het is weekend en dan wil ik vooral niks doen, binnenlopen. Al snel werd duidelijk dat die ochtend hun was meegedeeld dat het Moederdag was. Mijn jongste, Pim, speerde naar boven om snel een tekening te maken. In twee minuten was hij weer beneden. Op een gekleurd blaadje heeft hij een paar poppetjes gekrast en hij geeft het aan mij met de mededeling, alsjeblieft fijne Moederdag! Ik was niet blij! Sterker nog, ik was zwaar teleurgesteld. In mijn kinderenen in hun vader. Ik deed toch zo ontzettend mijn best om ze een leuk leven, ondanks de scheiding te geven en normen en waarden bij te  brengen.. De leuke moeder te zijn waar iedereen op het verjaardagsfeestje mocht komen. Ik maakte prachtige verjaardagstaarten. Ze hoefden geen stomme kleren aan. Ik was de leukste overblijfmoeder van de school. Werkte mij tien slagen in de rondte om lekker lang met ze op vakantie te kunnen in de zomer. Zat altijd met een kopje thee klaar voor hun verhaal.. en dan dit. Teleurgesteld in mijn ex dat hij niet de kinderen had geholpen met het kopen van een cadeautje. Wat een waardeloze Moederdag zeg!

Het is inmiddels jaren later sinds die Moederdag. Gelukkig getrouwd. Ik zou mij er nu niet meer zo druk over maken. Mijn beide dochters doen het prima. Ondanks wat er in hun jonge leven allemaal is gebeurd zitten zij lekker in hun vel,  maken hun studie af en hebben leuke vrienden. Ook mijn stiefzoons doen het goed. We zijn een leuk gezin met elkaar, waar ook heus weleens woorden vallen en we ons ergeren aan elkaar, maar het mag geen naam hebben. Ik ben trots op mijn eigen-, stief- en alle bijkinderen en kan genieten van hun verhalen en belevenissen. De jongste is anderhalf jaar tijdens het racen op het circuit met zijn motor voor onze ogen verongelukt. Hij was 19 jaar. Een nachtmerrie voor elke moeder. Je kind verliezen is het ergste wat er is. Er zit voor altijd een gat in mijn hart. Pim was een fantastische jongen, zonder hem nu te idealiseren omdat hij er niet meer is. Maar een ding weet ik zeker. Ik zou in plaats van teleurgesteld te zijn, hem nu bijna doodknuffelen wanneer hij vandaag binnen kwam lopen met een tekening die hij in twee minuten had getekend en zou zeggen: alsjeblieft, fijne Moederdag mam!

Liefs,

Marlies