Vanmorgen werd ik wakker met het liedje ‘Avond’ van Boudewijn de Groot in mijn hoofd. Waarom? Geen idee. Maar afijn, ik lig daar dus ‘s-ochtendsvroeg in mijn hoofd te zingen in bed en dacht, ik kan er net zo goed uit gaan.

Wat bleef zich maar herhalen in mijn hoofd?
‘Want je kunt niets zeker weten en alles gaat voorbij.
Maar ik geloof, ik geloof, ik geloof, ik geloof,
ik geloof in jou en mij.’

Vervolgens realiseerde ik mij dat het vandaag Valentijnsdag is. De dag van de liefde. Nu zijn wij nooit van de romantische cadeautjes geweest en al helemaal niet op een ‘verplichte commerciële dag’. Waar voor mij Valentijnsdag over zou moeten gaan, is de dag van de liefde VOOR JEZELF.

Op mijn 17e werd ik smoorverliefd op Sjoerd. Nu ben ik 49 jaar en hou nog veel meer van hem dan toen. Ik ben heel dankbaar voor al die jaren samen en hoop dat er nog zeker 50 jaren bijkomen. Met mijn kinderen heb ik regelmatig gesprekken over relaties en laatst kreeg ik te horen dat wij – relationeel gezien – de lat hoog hebben gelegd. Ik dacht: nou lekker is dat. Werken we keihard aan onszelf en onze relatie en dan leggen we nu de lat te hoog.’ Dus nu hebben we gesprekken over hoe ‘het vroeger was’. Over hoe de drammer en de passieveling met vallen en opstaan naar elkaar toegroeiden tot een harmonieuze relatie. Dat ik geloof dat als je net een relatie hebt, dat er dan 2 dingen kunnen gebeuren. Of je groeit naar elkaar toe, of van elkaar af. In beide gevallen ben je zelf verantwoordelijk.

Een relatie is ‘werken’, vraagt aandacht, begrip, respect, communicatie, eerlijkheid, tijd en vooral: loslaten. Mijn ervaring is dat hoe meer je de ander in zijn waarde laat, zijn eigen proces gunt en loslaat, des te hechter wordt de relatie.

Maar er is één ding nog veel essentiëler dan hoe je met je partner omgaat, en dat is hoe je met jezelf omgaat. En dan kom ik bij het volgende lied van Harry Jekkers: ‘Ik hou van mij.’

‘Want ik hou van jou is niet de sleutel tot de ander.
Maar ik hou van mij, al klinkt het bot en slecht.
Want wie van zichzelf houdt, die geeft pas echt iets kostbaars
Als ie ‘Ik hou van jou’ tegen een ander zegt.

Toen Sjoerd en ik net een relatie hadden en we spraken over ‘houden van’ dan zei ik: ‘Ik hou niet van mezelf maar wel van jou, wat is daar mis mee?’ waarop hij dan steevast zei: ‘Maar je moet toch van jezelf houden?’ Eerlijk gezegd snapte ik geeneens wat hij bedoelde. Ik had er een burnout voor nodig om me te realiseren dat ik iets moest veranderen. Pas de laatste 10 jaar heb ik met vallen en opstaan ontdekt hoe het is om van jezelf te houden, jezelf te accepteren en waarderen zoals je bent, met alles er op en er aan.

Het is ieders geboorterecht om van zichzelf te houden, maar doordat we in onze eerste levensjaren afhankelijk zijn van letterlijk grotere mensen (meestal de ouders) ontstaat al snel het calimero effect. (Zij zijn groot en ik ben klein.) Gevoelens van teleurstelling, verdriet en boosheid door het kleine kind ervaren als: ‘Het is mijn schuld.’ met als gevolg: ‘Ik ben liefde niet waard.’ (waarbij sommigen de toevoeging maken: ‘tenzij ik hard mijn best doe.’) Hier raken we dan van overtuigd en ons gevoel van minderwaardigheid is geboren.Maar dat wil niet zeggen dat het daar voor altijd moet blijven. Als ik kan leren van mezelf te houden, kun jij het ook! Ik geloof in jou…

Mijn Valentijnscadeautje voor jou is dit: ‘Kijk vandaag eens in de spiegel en zeg in alle oprechtheid: ‘Ik hou van jou!’ en voel wat het met je doet. En als je dan toch zo graag iemand wilt verwennen vandaag, verwen dan jezelf. Je bent het waard!!

Met warme groet,

Lianne

www.jebentmeer.nl