Zojuist zat ik alleen aan tafel te eten. Man aan het werk. Zoon aan het werk. Dus toen dacht ik: ‘Waar zal ik al die moeite voor doen om te koken?’ Dus heb uiteindelijk een heerlijke bak yoghurt met eigen gemaakte muesli en fruit gegeten. Eigenlijk had ik zin in een zak chips met dipsaus, maar dat heb ik toch maar niet gedaan!

En zo al smikkelend van mijn yoghurt zat ik met mijn eepad (ja, echt waar, ik heb geen ipad, maar een eepad) te kijken op facebook wat jullie zoal gedaan hebben vandaag. Facebook, AD en wordfeut hebben momenteel een gedeelde eerste plaats als het gaat om aandacht van Lianne. Ik werk ze meerdere malen per dag een voor een af. Zo blijf ik op de hoogte van wereldse zaken, vrienden en kennissen en blijf ik scherpe hersenen houden (althans, zo verkoop ik thuis mijn wordfeutverslaving).

Op Facebook kijk ik dagelijks op de pagina van mijn 16 jarige dochter Vera in de hoop een leuke foto of quote te zien. Maakt niet uit wat, voor mij een moment dat ik mij inbeeld dat ik bij haar ben en zij bij mij. Voor degenen die hebben zitten te slapen, mijn dochter is in december vertrokken naar Amerika om als foreign exchange student een highschoolprogramma te volgen. Voor mij was dit de tweede grote uitdaging op het vlak van loslaten. Onze zoon heeft 3 jaar geleden zo’n zelfde programma gedaan.

En ik moet zeggen, ik sla me er goed doorheen. Met dank aan Facebook, Whatsapp, Skype is de wereld lekker klein geworden en hebben we voldoende contact dat ik me er goed bij voel. Soms vraag ik mij wel af, of dat veelvuldige contact mijn dochter eigenlijk wel helpt, want zij heeft vanaf de eerste dag last van heimwee en dat is nooit weggegaan. En wat een dappere, sterke dochter hebben wij toch, die zich moedig door alle tegenslagen, emoties, frustraties, irritaties en weet ik veel welke -ies ik nog meer kan verzinnen, heen slaat.

Maar nu stuiter ik toch op een probleem, terwijl mijn yoghurt bijna op is. Onze dochter is momenteel in Mexico om daar met een hele groep vrijwilligers een huis te bouwen voor mensen die momenteel geen huis hebben. Heel nobel en leerzaam, alleen.. ze mocht haar mobiel niet meenemen. Afgelopen zaterdag, vlak voor ze vertrok naar Mexico, heb ik haar op Whatsapp en vraag: ‘Hoe kan ik je bereiken?’ Niet. ‘Gaan je hostouders mee?’ Nee. ‘Wie let er dan op je?’ De kerk. ‘Wie zijn dat’? Gewoon. Mensen. ‘En wat nou als er wat gebeurt, hoe weten ze mij dan te bereiken?’ Geen idee. ‘Geef svp je hostmoeder mijn telefoonnummer.’ Dat gaat niet. Die is in Canada. ‘Wie let er dan nu op jou?’ Niemand. ‘Lieverd, ik ben bezorgd. Ik vind het eigenlijk helemaal niks dat je naar Mexico gaat.’ Mam, doe normaal. Ik kan heus wel voor mezelf zorgen.

Pfffff, dus vanaf afgelopen zaterdag doe ik mijn stinkende best om ‘normaal’ te doen. Ik zorg dat ik het lekker druk heb, dan heb ik veel afleiding. ‘s-avonds een spannende film doet het ook goed. Alleen… nu in mijn eentje aan tafel zitten, stond wat mij betreft niet op het programma. Gelukkig heb ik zo weer een coachee. Hahaha, en zij denkt dat ik háár help.

Men zegt dat je als ouders je kinderen moet loslaten, maar niemand zegt hoe en wanneer. Ik vind het onze taak als ouders om onze kinderen met een zo goed mogelijk gevulde rugzak aan normen, (eigen)waarden, overtuigingen en capaciteiten de wereld in te sturen. Ik zou het een verantwoord loslaten willen noemen. Alleen, dat kan ik wel leuk zeggen, maar dan komt mijn hart om de hoek zeilen, en dan schreeuwt elke cel in mij, dat ik mijn kleine meisje (laat ‘t haar maar niet horen) terug in mijn armen wil, dat ik wil knuffelen, kroelen en lachen met haar, sperzieboontjes met een cordon blue voor haar wil koken en haar zo af en toe achter het behang plakken. Maar dan wel MIJN behang ja! En niet een of ander Amerikaans printje. Pffff, loslaten Lianne. Doe normaal!

Wil je meer weten over de mogelijkheden om loslaten eigen te maken? Maak dan een afspraak voor een gratis kennismakingsgesprek of neem deel aan één van onze workshops.